Op zoek...

Ieder jaar rond deze tijd gebeurt er iets bijzonders in de natuur. De heikikkers gaan zich voortplanten. Op zich nog niks geks natuurlijk, maar voordat het zover is, kleuren de mannetjes blauw. En dat is wel heel bijzonder om te zien. Gisteravond op zoek gegaan naar de heikikker. Samen met Gerrit en Ruud moest het gaan lukken dacht ik zo. Zij hadden al wat vooronderzoek gedaan, wisten waar we moesten zijn, en waar we op moesten letten.
En ja hoor, we waren nog maar net bij een ven aangekomen of daar hoorden we ze al. Ze maken een geluid dat ongeveer zo klinkt: wuob, wuob... eigenlijk als een fles die volloopt als ze op de kop in het water wordt gehouden.
Enne... als je op de foto klikt opent deze zich in een groter venster, dat kijkt wat gemakkelijker.

Dat begint goed! Hoewel....
ze zijn enorm schuw. Bij de minste of geringste beweging schieten ze weg en ben je weer een poos verder voordat je er weer eentje voor de lens krijgt. Ik moest op het scherm flink inzoomen om nog iets te kunnen zien, iets meer dan een bultje boven het water.
Op naar de volgende plek. Jaja, de gidsen wisten inmiddels waar we moesten zijn. Net op de nieuwe plek aangekomen, mezelf bijna geinstalleerd, hoorde ik een typisch geluid, klotsend water of zo. Op zich niet zo vreemd als je bedenkt dat we in een gebied staan met allemaal vennen, en afgegraven stukken grond die volgelopen zijn met water, waar veel smelen (is dit Nederlands??) in groeien. Maar ik vroeg me wel af waar dat geluid toch vandaan kwam.
Daar kwamen dus zomaar 3 prachtige reeën voorbij. Ik stond op een ongunstig stuk om ze te fotograferen, veel bomen/struiken takken in de richting van de reeën, dus toen maar genoten van het uitzicht en gekeken hoe ze sierlijk voorbij liepen en de bosrand in verdwenen.
Een mooie ervaring, die de avond al sowieso tot een geslaagde avond maakte.

Maar goed, we kwamen uiteindelijk voor de (blauwe!) heikikker. De mannen met zaklamp gaan zoeken (inmiddels was het donker) of ze er konden vinden. Niet te snel opgeven, en ja hoor, het lukte.
De heikikkers leken inmiddels iets minder schuw dan toen het nog licht was. Misschien was het gevaar voor reigers of andere prooidieren voorbij nu de avond gevallen was.
We stonden inmiddels met z'n drieën in het water. Opletten dat we er net niet te ver in gingen, want natte voeten in de laarzen was toch niet helemaal ons (in ieder geval MIJN) plan. Na een bruine kikker, vonden we ook nog enkele heikikkers.
Gedrieën waren we aan het werk: Gerrit met zijn zaklamp lichtte de heikikker uit, zodat ik kon focussen en vervolgens de losse flitser aan kon sturen, die Ruud, iets verderop, vasthield. Op het moment dat ik gefocusd had, zette Gerrit zijn lamp uit, en Ruud zorgde ervoor dat de flitser het toestel zag zodat die samenwerkten.
Een mooi stukje techniek en het werkte goed, mits de mens het werk goed deed :-). Het resulteerde in o.a. de volgende foto.

Volgens Gerrit was het ongeveer hetzelfde als een bruidsreportage, daar ben je immers ook een hele dag mee kwijt. Op een of andere manier associëer ik een bruidsreportage toch met iets anders dan de bovenstaande, niet erg flatteuze, kikkerbilletjes. Maar onze missie was alweer wat meer geslaagd.

Toen we zo langzamerhand richting auto liepen kwamen we bij het zandpad, waar zich nog een aantal padden schuilhielden. Er stonden flinke plassen water en hier en daar zagen we de padden. Dat wilden we natuurlijk nog wel even meepikken dus de cameraspullen weer erbij gepakt en nog wat paddenfoto's gemaakt. Toch weer wat leuke foto's gemaakt en een ervaring rijker!